Ankara Gar Meydanı’nda meydana gelen, 103 kişinin hayatını kaybedip yüzlerce kişinin yaralandığı katliamın üzerinden 9 yıl geçti. Adalet arayışıyla geçen dokuz yılın sonunda, 1 Temmuz 2024’te katliamla ilgili davanın karar duruşması Ankara 4. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görüldü. Mahkeme 26 sanıktan tutuklu olan 10’u hakkında karar verdi, 16 sanık ise hala firari. 9 yıl müddetince dava avukatları tarafından mahkemeye aktif bir soruşturma için 300’e yakın talep sunuldu, taleplerin neredeyse tamamı reddedildi.
Hiçbir kamu görevlisinin yargılanmadığı dava sürecinin sonunda katliamın hala aydınlatılmadığı, tüm sorumluların yargılanmadığı yansısı ise sürüyor.
‘BARIŞIN SESİNİ YÜKSELTENLERLE BİRLİKTE OLMAK İSTEDİM’
Ahmet Altun, ortanca abi Cafer Altun ve büyük ağabey Armanç Altun, Barış Mitingi’ne İstanbul’dan birlikte katıldı. “Sendikaların öncülüğünde bir barış mitingi yapılacağını duyduğumda içimde memnunluk oluştu. Ben de barışın sesini yükseltenlerle birlikte olmak istedim” diyen kardeş Ahmet Altun o günü şöyle anlatıyor: “Şarkılarla, türkülerle çıktık yola. Ankara’ya vardığımızda, o kadar büyük bir kalabalığın güvenlik denetiminden geçmiyor olması şaşırtıcıydı lakin Ankara üzere bir yerde güvenlik zafiyeti olabileceği kimsenin aklına gelmedi. En makûs senaryonun yürüyüşün iptal edilip biber gazından kaçmak olduğunu düşünüyorduk.”
Miting başlayana kadar arkadaşı ile alanın yanındaki parka geçmek istediklerini, varır varmaz birinci patlamanın olduğunu söyleyen Altun şöyle devam ediyor: “Arkadaşım ile oradan uzaklaşma süremiz en fazla 50 saniyedir. Tam oturduğum an birinci patlama gerçekleşti. Çabucak akabinde ikinci patlama oldu. Patlamanın olduğu yerde iki abim ve birçok arkadaşım vardı. O an büyük bir kaos başladı; müthiş çığlıklar yükseliyordu, asfalt görünmez hale gelmişti. Beşerler panik içinde kaçıyordu. Büyük ağabeyim Armanç ve arkadaşım, ortanca ağabeyim Cafer’i, üzerinde kopmuş bacaklarla, hangi bacağın ona ilişkin olduğunu bile bilmeden taksiyle hastaneye göndermişlerdi.”
‘HER YARAM BİR ÖYKÜ TAŞIYOR’
“Keşke hiç hatırlanan bir öykümüz olmasaydı ve her birimiz yaşıyor olsaydık. Hayata; o anları, o travmaları yaşayan birisi olarak devam ediyorum. Ve her yaram bir kıssa taşıyor” diyen ve katliamda bir bacağını kaybeden abi Cafer Altun şunları söylüyor: “Geçmiş yılları bir hayal üzere hatırlasam da, bedenimde yaşadığım ağrılı süreçler bunun bir gerçek olduğunu her an bana hatırlatıyor. Dikkat bozukluğuyla bu katliamla tanıştım. Hayatım devam ediyor fakat masrafı yüksek olan bir protez, az gören bir göz, duymayan bir kulak, bedende 18 bilye ve alışılan ağrılı bir beden…”
“Her gün, her an, bedenimdeki izler bana neleri kaybettiğimi, o gün orada olmayan, nefes almayan arkadaşlarımı, tanıdıklarımı hatta tanımadıklarımı hatırlatıyor” diyen Altun unları söz ediyor: “Kolay değil; bazen nefes almak bile sıkıntı geliyor. Fakat bir yandan, nefes almak bir direniş oluyor. Her sabah gözümü açmak, her gün biraz daha ilerlemek… Kendim için, kaybettiklerimiz için, geride kalanlar için. Beni ben yapan yaralarım oldu. Buradayım ve yaşadıklarımın bir manası olmalı. O manası bulmaya, ‘bu acıyla nasıl yaşanır’ sorusunun yanıtını aramaya devam ediyorum. Tahminen de en büyük ders bu; her şeye karşın yaşamak, sevmek, hissetmek, anlamak ve paylaşmak.”
